Հաշվապահական հաշվառումից քիչ գիտելիքներ ունեցող շատ մարդիկ կարծում են, որ հաշիվ-ապրանքագիրը և հաշիվ-ապրանքագիրը միևնույն հաշվապահական փաստաթուղթն են: Այս կարծիքը սխալ է: Փաստորեն, այդ փաստաթղթերը ուղղակիորեն կապված են նույն գործողության ստեղծման հետ, տարբերությունն առկա է դրանց նպատակի և նախագծման մեջ:
Ի՞նչ տարբերություն հաշիվ-ապրանքագիրից:
Որպես կանոն, հաշիվը թողարկվում է հաշվապահի կողմից: Դրա համար պետք է հիմք լինի `առքուվաճառքի պայմանագիր կամ որևէ ծառայությունների մատուցման պայմանագիր: Այս փաստաթուղթը նշում է որոշակի գումար, որը վճարողը պարտավորվում է փոխանցել ընթացիկ հաշվին կամ մատակարարի դրամարկղում վճարել կատարված ծառայության կամ որոշակի ապրանքի համար:
Եթե պայմանագրով նախատեսված է բազմակի օգտագործման ծառայություն (ամիսը մեկ անգամ մեկ տարի կամ եռամսյակ մեկ անգամ), ապա այս հաշիվ-ապրանքագիրը կարող է թողարկվել ամիսը մեկ անգամ, եռամսյակը մեկ կամ անմիջապես ամբողջ տարի: Որպես կանոն, հաշիվ-ապրանքագիրը խիստ հաշվետվական ձև չէ և գրանցված չէ վաճառքի գրանցամատյանում: Հաշիվ է պահանջվում հիմնականում կանխավճար ստանալու համար:
Ի՞նչ տվյալներ են ներառված հաշիվ-ապրանքագրի մեջ:
Այս փաստաթուղթը աղյուսակ է, որը ցույց է տալիս որոշակի ծառայության կամ ապրանքի անվանումը, չափման միավորը, քանակը և միավորի գինը: Ընդհանուր գումարը նշված է վերջում: Նաև հաշիվը պետք է պարունակի ծառայություններ մատուցողի տվյալները, որտեղ հաճախորդը պետք է գումարը փոխանցի:
Հաշիվը տրվում է վաճառողի կամ կատարողի կողմից կատարված աշխատանքի կամ մատուցած ծառայությունների ավարտից հետո: Այս փաստաթղթի ներկայացումը պարտադիր է, եթե ընկերությունը հետ է վերադարձնում ԱԱՀ-ն (գումարը պետք է նշված լինի փաստաթղթում), այսինքն. ընդհանուր հարկման համակարգի վրա է: Այլ իրավիճակներում, որպես կանոն, հաշիվ ապրանքագիր չի պահանջվում: Եթե այս փաստաթղթի առկայությունը պարտադիր է, ապա այն պետք է կազմվի նույն ժամանակահատվածում, երբ գործարքն իրականացվել է (մատուցվել է ծառայություն, որը հաստատվել է կատարված աշխատանքի ակտով կամ ապրանքները գնվել են, ինչը վկայում է խմբաքանակի առկայությունը): Նշում).
Փաստորեն, հաշվապահը և՛ ապրանքագիր է տալիս, և՛ հաշիվ-ապրանքագիր, և՛ որևէ ծառայություն մատուցելիս, և՛ առք ու վաճառքի պայմանագիր կնքելիս: Միակ տարբերությունը այս փաստաթղթերի նպատակի մեջ է: Գնորդին անհրաժեշտ է հաշիվ ապրանքագիր ՝ վճարելու մատուցած ծառայությունների դիմաց, որոնք ամրագրված են պայմանագրում: Դրա համար հաշվում նշվում են պահանջվող գումարի և ծառայությունների կամ ապրանքների տեղափոխման մանրամասները, որոնց համար կկատարվի այդ գումարը:
Անհրաժեշտ է հաշիվ-ապրանքագիր, որպեսզի կատարված գործարքը արտացոլվի հարկային հաշվառման մեջ, այսինքն. ԱԱՀ-ն պետք է գրանցվի կատարված ծառայության կամ ապրանքի համար, որը նախատեսվում է իրականացնել նշված գործարքի ներքո:
Սովորաբար, հաշիվ-ապրանքագիրը ունի ծառայություն մատուցողի կնիք (պարտադիր է), իսկ հաշիվը `ոչ: Այս փաստաթղթերի մեկ այլ տարբերությունն այն է, որ հաշիվ-ապրանքագիրը պետք է ներկայացվի հարկային մարմին, քանի որ այս փաստաթուղթը խիստ հաշվետվական ձև է, մինչդեռ հաշիվ-ապրանքագիրը չունի այդ գործառույթը:
